Deze blog is ongeveer zo persoonlijk als ik ooit zou willen met een dicht te krijgen geliefde, en hier ben ik het vertellen van de wereld! Waarom? Ik wil zoveel mensen als ik kan contact opnemen via deze tool om te weten dat - "He, je 2 tot 3% van de bevolking, kan je de meeste kans krijgen INCREDIBLE opluchting".
De -Fingernails Early 70 gaan, Kan
lopen
Mijn niveau van verlegenheid dan deze voorwaarde is gegaan op een grafiek als lijn lijkt op een wild-rondtollende aandelenmarkt grafiek.
Maar dat is te beginnen met de huidige en achteruit gaan. Laten we terug gaan naar het begin van de jaren '70. Toen ik afgestudeerd aan de universiteit, was ik de school handbal kampioen. Ik was in het handbal rechtbanken dag en nacht en in het weekend. Ik was een duivel voor lichaamsbeweging en bovenlichaam gewichtheffen. In de vroege jaren 70 was het vrije gewichten en buigen in de spiegel. Arnold Schwarznegger zou door komen en training van onze Oost-Europese Coach - (eigenlijk uit Minnesota, maar hij zag eruit als een Russische coach) Harry Schneider. In dat gewicht kamer kon je bulk up.
Dat is wat ik deed voor mijn borst en armen. Maar meestal speelde ik eindeloos handbal. Ik zeg dit alleen maar om ervoor te zorgen dat u begrijpt dat ik een manische sporter. Ik had nooit kunnen voorzien dat in slechts een paar jaar mijn lichaam zou vastlopen, en mijn vingernagels en teennagels zou scheiden van de snel op het einde van mijn cijfers en kijk LOUSY voor de rest van mijn professionele leven. (daarover later meer).
Het was een kwestie van ongeveer 4 of 5 jaar en joggen zou me bevriezen voor dagen. Het voelde als de uitdrukking van de dag "melkzuur vorm dan oefenen".
Het was niet melkzuur uit meer dan oefenen, maar ik wist niet wat het was. Ik zou wakker met pijn en stijfheid. Ik zou uitgeput aan het einde van de werkdag te worden. Ik zou liggen op de bank en tv kijken op het einde van de dag, want ik moest de rest. Het voelde vreemd, maar er was iit. Ik had een slopende en vermoeiende conditie en mijn gewrichten, (onderrug, heupen, knieën en enkels).
Toen mijn vingernagels en teennagels begonnen met het scheiden van de uiteinden, de vorming van grote lichtgevende gele ruimtes die stond zoals mist lampjes op de uiteinden van mijn handen.
Dit vervulde mij met wanhoop. Ik vocht de gevoelens en probeerde mezelf te praten in niet na te denken over het feit dat mensen zouden medelijden me