Deze mediatoren deelnemen fysiologische mechanismen - endocrine, nier-, immuunsysteem, neurale, etc .-- die een eerste lijn van verdediging tegen zulke uitdagingen homeostase zoals bloeding, metabole stoornissen, infectie, angst en andere zet. Anders dan traditionele dat glucocorticoïden versterken deze verdedigingsmechanismen het echter steeds duidelijker dat glucocorticoïden bij matige tot hoge niveaus te onderdrukken algemeen geworden.
Deze paradox, die ontstond toen glucocorticoïden werden ontdekt om ontstekingsremmende middelen zijn, blijft een belangrijk obstakel voor een uniform beeld van glucocorticoïden functie. Wij stellen voor dat stress geïnduceerde toename in glucocorticoïden niveaus beschermen niet tegen de bron van stress zelf, maar tegen het lichaam van de normale reacties op stress, het voorkomen van die reacties van doorschieten en zich bedreigend homeostase.
Deze hypothese, waarvan de zaden te vinden in veel discussie van specifieke glucocorticoïde effecten, onmiddellijk verklaart de paradox hierboven beschreven. Bovendien biedt het glucocorticoïd fysiologie met een uniforme begrippenkader dat zo'n schijnbaar ongerelateerde fysiologische en farmacologische effecten als die op koolhydraat metabolisme, ontstekingsprocessen, shock, en waterbalans is geschikt.
Het leidt ook suggereren dat sommige van de enzymen snel geïnduceerd door glucocorticoïden, zoals glutamine synthetase, ontgiften mediatoren vrijkomen tijdens stress geïnduceerde activatie van primaire verdedigingsmechanismen. Deze bemiddelaars zouden zich leiden tot weefselschade als het niet. "
Zoals ik bestudeerde de paradoxale effecten van glucocoricoids, keek ik naar mijn eigen geval voor een subjectrive gevoel van wat ik aan het lezen was in allerlei literatuur en op internet. Mijn bijnier was zowel het uitvoeren mij en het doden van mij.
Het was mijn bijnier die mij opstond, het gevoel vol energie, hoewel ik niet had geslapen en dan branden door de dag, en als gevolg van dit alles,