So op dat moment een melaatse kwam op de bus, een zeer magere man, een ouderling, was hij waarschijnlijk de rijpe leeftijd van 35, en hij kwam strompelend op de bus. Hij was uitgehongerd tot de dood, erg mager. Zijn dijbeen was ongeveer zo dik als mijn pols. Hij strompelde terug van de bus waren was ik en hij stak zijn hand uit om mijn haar te raken, had ik een lang blond haar en een streng dat haar was een of andere manier bewoog door de boerka, en dus mijn haar raakte hij en ik besefte dat hij didn heb geen vingers.
Er zijn twee soorten lepra, een van de neus en één van de vingers, en hij soort vingers had. Toen draaide hij zich om, maar voordat hij dat deed hij keek in mijn ogen en ik heb nog nooit zoiets gezien. Hij had al ... zijn ziel had gepasseerd. De blik op de ogen was als de dood of het eeuwige leven, maar je zou zeggen. Wel, hij draaide zich om en hij strompelde uit de bus en hij neer in de plas gelegd en hij stierf, direct naast de bus. Dus kort daarna kreeg ik het gevoel dat het Rode Kruis is niet van plan om te komen, dat is te bewolkt, kon niemand het land, Amnesty International ...
Ik heb altijd een activist geweest, sinds ik een kind was. Ze zijn waarschijnlijk niet van plan om daar te zijn, en dus ik vroeg me af wat ik moet doen. Ik voelde me zo verdrietig dat ik boos voelde. Heb je ooit het gevoel alsof gestolde verdriet had gelijk woede? Ik was net als rokend wanneer deze andere man begon te lopen naar me, van bij de bus, hij was ook erg mager, hij was natuurlijk een oudere, werd hij ook honger tot de dood. Maar hij had een grote glimlach op zijn gezicht.
Hij was ook gekleed in een Dodi, dat is een beetje lendendoek of een beetje doek, voor kleding, en de stromende regen, en hij straalt met dit grote glimlach. Ik dacht, dit is zo ongepast. Dus ik zei tegen hem: Hoe kun je lachen in dit geval? Ik zei dat het in het Engels, te vergeten waar ik was. En hij zei weer in Queens, Bengali Engels, mevrouw, de eerste keer dat iemand ooit had belde me mevrouw, want ik wa