Dit principe is universeel en tijdloos; het is hier en nu van toepassing. Kunnen de objecten van ons mededogen vervullen ons met bewondering als ze opstaan uit hun ellende aan onze helden! Deze overwinning tegen de kansen is een extreem. Ik kan denken aan een tweede uiterste, zo zielig als de eerste is heroïsch. In tegenstelling tot de verwachtingen, sommige mensen geboren uit goedhartige en well-to-do ouders zijn ellendige mensen. Ze zijn onverzadigbaar egoïstisch en schokkend ondankbaar, zo infantiel en laf dat spel en rust zijn hun enige ambitie.
Hadden ze een zwak karakter om mee te beginnen? Heb hun ouders hen te doden met vriendelijkheid en verwennen ze verrot? Is dat de reden waarom ze hebben geen ziel?
