Blindedarmontsteking en mijn dochters levensbedreigende experience

chirurg vertelde ons dat het zeer besmette maar hij hoopte dat hij alles had opgeruimd. Echter, de volgende avond Emilie was weer van de pijn en de hele nacht wakker. Ik zat met haar met mijn hand op haar verband. Ik kon iets kwaads ruiken en wist dat alles was niet goed. Ik was gewoon verbeelden haar weg te rotten. Ik was erg bang. Het was ook eng, want ik was op mijn eigen en hoewel ik spreek Frans, emotioneel niet helpt bij het begrijpen. Ook medische termen zijn zeer specifiek en ik wist niet volledig te begrijpen wat er gebeurde.

2 dagen later de chirurg vertelde ons dat ze had een aantal bacteriën in haar dikke darm en de antibiotica niet werken. Ze had een andere operatie. Deze keer was ze verdwenen voor leeftijden in de operatiekamer. Mijn ouders waren uit Engeland inmiddels aangekomen en we waren allemaal te wachten in de kamer.

Ze kwam terug letterlijk schreeuwend van de pijn. De verpleegkundigen gehaast voorbij ons met haar in het bed. We wisten niet wat er gebeurde. We later dat ze had peritonitis en ze moest naar een geïsoleerde afdeling als gevolg van een infectie.

Ze had gangarene en het was nu een slag om alles te ruimen.

Ze kreeg pijnstillers en morfine via een infuus. De verpleegkundigen kwam naar haar dressings veranderen en schoon uit de wond. Emilie was heel, heel dapper, maar ze was in doodsangst. De wond moest open worden gelaten zodat het kon uitlekken en worden schoongemaakt.

Ze moest gaan voor een bodyscan en ze vond ze onder de wond zweren gehad. Ze had een andere operatie. De chirurg was niet te slapen hij was zo bezorgd over haar.

Emilie moest haar negende verjaardag doorbrengen in het ziekenhuis.

Mijn moeder maakte haar een taart en als uitzondering de verpleegkundigen mag de familie in haar kamer. Mijn broer en zijn familie had speciaal gereisd.

Tot slot werd ze naar huis mogen na 6 weken in het ziekenhuis. De verpleegkundigen bleef het huis te komen om de dressing te veranderen. Dank God voor de chirurg in Deauville en alle verpleegsters dat haar herstel geholpen.

Emilie doet het nu prima en we nu leven in Spanje. Ze heeft nog steeds last van pijn van tijd tot tijd, met name uit het litteken, maar het belangrijkste is dat ze nog steeds bij ons.