Tot op de dag, is mijn oma niet het feit dat ik ziek ben. Ik heb gehad vrienden komen en gaan, omdat ze hun hoofd kunnen wikkelen rond het feit dat ik niet "lijkt" te kwetsen, maar ik wel. Ik heb gekregen heel goed in het maskeren mank en handelen liI'm prima - maar ik ben niet. En ik denk dat deze reactie is te verwachten bij tieners. Het is een hond eet hond wereld, op school.
Vooral als je niet alles wat er om te beginnen!
Toen ik in eerste instantie werd gediagnosticeerd, ik had net overgeplaatst scholen en gevallen in een moeilijke pesten dilemna dat ik niet kon krijgen uit maakt niet uit hoeveel ik gevochten back en "tattled". Ik moet mezelf uitrol van bed en op de grond, want ik was zo stijf, ik kon niet zomaar zitten. Ik kon niet eten totdat dichter bij 12:00, want ik had verschrikkelijk misselijk in de ochtend voor een paar uur.
Ik was altijd moe, ondanks het krijgen van voldoende slaap, en had een harde tijd concentreren op verschillende vakken op school. Ik zou thuis te komen alleen om te gaan meteen naar bed en slaap tot avondmaal. En dan zou ik eet, en ergens gaan zitten, en staar naar vlekken op de muur - want ik kon gewoon niet genoeg om te lezen of schrijven na alle moeite die ik in de loop van de dag had gemaakt in een poging om door piepen in mijn schoolwerk concentreren.
Ik was gezegend met een vice-principe tijdens de middelbare school die had ook fibromyalgie.
Ze vrijwillig om omhoog te gaan in de voorkant van mijn klas en uitleg over de ziekte aan hen terwijl ik thuis was ziek voor een week. Ik kwam terug om te worden begroet met medelijden en sympathieke blikken. Weirded uit, ik afgezonderd mezelf verder ... want ik wil niet te beklagen. Alleen begrepen en aan de andere studenten van mijn rug te hebben.
Onnodig te zeggen, het werkte niet, en de dingen gewoon helemaal opnieuw herhaald.
Wat sociaal verbeterd tijdens de middelbare school, totdat ik werd gedwongen om uit te vallen in rang 10 te wijten aan de fibro mist steeds zo slecht, ik kon niets maar staren wezenloos naar mijn werk te doen. Ik ging van een eer rol student flunking verschillende onderwerpen in een jaar of twee. Ik was zo opgebrand tegen de tijd dat ik deed afhaken, sliep ik voor het grootste deel van de daaropvolgende maanden. Het doen van dingen die ik eerder genoten nam te veel inspanning nu, en ik zou te pijnlijk te k