In januari bezocht ik een psychiater voor de eerste keer!. Ik ging naar hem te zien voor depressie, iets wat ik heb geworsteld met het grootste deel van mijn leven. Na ongeveer tien minuten van het luisteren naar me brabbelen naar hem, vouwde hij zijn armen en leunde achterover in zijn stoel.
"Heeft iemand je ooit gevraagd over ADD? ' zei hij.
"Nee," antwoordde ik.
Ik was daar voor een depressie, na alles.
Hoe kan iemand in de greep van een ernstige depressie hebben ADD? Is dat niet een beetje als een oxymoron? Hij liep me door een reeks vragen, waarvan sommige waren gênant. Was ik vergeetachtig? Heb ik dingen te verliezen? (wie, ik?) Heb ik onderbreek mensen vaak? Afwerking van hun zinnen? Was ik zenuwachtig? Heb ik een harde tijd afwerking projecten? (Als u verwijzen naar die plastic bakken in de opslag gebouw vol van diverse naai-en ambachtelijke projecten - Ik ben gewoon te besparen die voor als ik tijd heb om ze af) Heb ik uitstellen? (Ik heb altijd gezegd - Als het niet voor het laatste moment, zou er niets gedaan te krijgen) Was ik altijd te laat voor afspraken? (maak je geen zorgen Doc, zal ik u betalen voor de volledige uur)
We ontwikkeld tot een schriftelijke vragenlijst.
Meer van hetzelfde soort vragen. Ik plichtsgetrouw voltooid en overhandigde.
"Nou, geen verrassingen hier," zei hij toen hij zag het over. Hey! Wat heeft dat te betekenen?
Oke, dus misschien heb ik de ruimte een beetje wanneer iemand tegen me te praten. Ik ben altijd voorzichtig te knikken en glimlach op regelmatige tijdstippen. En misschien krijg ik een beetje onrustig als ik sta te wachten voor de gelegenheid om mijn diepe reactie te injecteren in een gesprek.
We niet allemaal denk dat iedereen moet echt luisteren naar wat we te zeggen hebben? Ik geef toe dat ik soms rijdt langs de afslag ik moest nemen omdat ik dagdromen. Is dat niet wat GPS is voor? En het verliezen van de dingen? Alstublieft. Ik kan het niet helpen als mijn autosleutels groeien benen en lopen! En ik weet zeker dat ik had een perfect goede reden voor het verlaten van mijn mok koffie in de linnenkast of op de boekenkast. Trouwens, het is leuk voor de kinderen. Ik kan ze sturen op een speurtocht.
Ik heb onlangs vertelde een vriend die elke dag voor mij is als een "Waar is Waldo?" foto. Voor zover ongeduldig wanneer ik wacht op mijn beurt in de lijn gaat - niemand was gewond, was het een eenmalige gebeurtenis, en uiteindelijk geen kosten werden ingediend. Laat het los! Ik moet ook
Two