Ik denk gedachte dat er iets dieper gaande ook. Er is een verdriet in mij, dat is alles over het niet op een plaats financieel om een huis van mijn eigen hebben. Er is een frustratie in mij, dat is alles over het feit dat mijn problemen mijn partner terug te hebben gehouden ook. Er is ook een angst die, zodra ze zijn in mijn ruimte die ze gaan om te beoordelen wat ze zien en, als gevolg daarvan, oordelen me.
Bedankt, maar, echt, ik dat er genoeg in mijn eentje doen
Serieus -. Ik heb soms bang dat ik nooit ga voorbij het punt van de beoordeling van mezelf te krijgen. Vaker wel dan niet, ik ben bang dat het beoordelen van mij is gewoon een manier om te proberen en houd me veilig. Als ik me niet goed genoeg te doen [in te voegen willekeurige ding hier], denk ik, dan ben ik * zeker * niet goed genoeg om te doen [in te voegen willekeurige ding dat lijkt een beetje een stuk hier].
De uitdaging is dat dit is niet goed voor mij - en ik weet het.
Proberen om het veilig te spelen is iets dat alleen laat me blijven vastzitten. Hoewel ik ben niet vast te zitten in een totaal put van wanhoop en zelfvernietiging, ik ga niet na een van mijn doelen niet.
Nu, dit lijkt misschien een stuk. Het lijkt misschien onrealistisch als goed, of dat ik gewoon te veel in dingen te lezen, maar ik ga het toch zeggen: soms denk ik dat mijn neiging om te beperken net heeft genomen een heel andere vorm.
Soms vermoed ik dat ik ben op zoek naar mijn potentiële controle - en het resultaat van mijn leven - door voldoende risico niet nemen en niet naar wat ik kan bereiken (en in plaats daarvan concentreren op wat ik ben bang dat ik niet kan doen). Soms denk ik dat ik probeer zo hard om niet te falen, dat ik mezelf niet de kans geven om te slagen - met andere woorden, zoals de titel al aangeeft, ben ik kapseisde (en begint te zinken) terwijl verblijf gericht zo veel op spelen op safe.
Bent u in een gewelddadige relatie?