Ik kijk op mijn pols
Als ik de messen over mijn gladde huid
Het maakt me bang
Maar het troost me
< p > Het kwetst me
Maar het heelt me
ik dieper graven
En dieper
Het ageert me
Maar het ontspant me
ik zie de eerste druppel bloed
En ik slaakte een zucht
de tranen beginnen te rollen langs mijn Gace
Ze zijn niet tranen van verdriet
Het zijn geen tranen van pijn
Ze tranen van opluchting
Niemand zal
begrijpen
polsbandjes en armbanden zal mijn pleisters morgen
Als iemand vraagt
ik ontken het
ik kan het niet laten zien in mijn gezicht
Niemand begrijpt
< p > Als ze erachter komen
ze zullen denken dat ze kunnen helpen
ze zullen nooit in staat zijn om
helpen
Niemand zal ooit
begrijpen