De levenscyclus van Science

ucht tot de motivatie door manipulatie van negatieve emoties. Mensen zijn bang, bedreigd, gehoed, overgehaald. De wereld is geschilderd in een apocalyptische palet zo geregeerd door irrationaliteit, wanordelijk, chaotisch, gevaarlijk of zelfs dodelijk. Alleen de oude discipline staat tussen zijn aanhangers en de apocalyps. Nieuwe, opkomende disciplines, worden gepresenteerd als ketter, franje lunacies, inconsistent, reactionair en gebonden aan de mensheid achteruit om wat donkere eeuwen. Dit is de interdisciplinaire of inter-paradigma duel. Het volgt de psychotische fase.

De oude discipline zijn toevlucht tot een aantal transcendentale entiteit (God, Satan, of de bewuste intelligente waarnemer bij de interpretatie van Kopenhagen van het formalisme van de kwantummechanica). In deze zin, de stervende discipline is al psychotisch en afoul van de test van de werkelijkheid. Het ontwikkelt Messiaanse aspiraties en is geïnspireerd door een missionaire ijver en levenslust. De strijd tegen nieuwe ideeën en theorieën is bloedige en meedogenloze en elk mogelijk apparaat wordt gebruikt. Maar de kenmerken van de oudere nomenclatuur is in ongenade de oude discipline.

Het is gesloten, op basis van rituele initiatie en betuttelend. Zij beroept zich op intimidatie. De nummers van de gelovigen slinken het meer de "kerk" heeft ze nodig en hoe meer het zijn toevlucht tot onderdrukkende werving tactiek. De opkomende discipline wint standaard. Zelfs de ingewijde, die het meest te verliezen staan, uiteindelijk afzien van de oude discipline. Hun geloof ontrafelt wanneer ze geconfronteerd worden met de waarheid waarde, verklarende en voorspellende krachten en de volledigheid van de opkomende discipline.

Dit is inderdaad het belangrijkste symptoom, de onderscheidende kenmerk van verlamde oude disciplines. Zij ontkennen de werkelijkheid. Ze worden gemaakt louter geloof-systemen, mythen. Ze vereisen de opschorting van het oordeel en ongeloof, de vrijwillige beperking van zijn zoektocht naar de waarheid en schoonheid, de overeenkomst om delen van de kaart te laten in een toestand van 'terra incognita'. Dit reductionisme, deze schizoïde vermijden, het resort hermetisme en transcendente autoriteit markeren het begin van het einde.