Het leven is als een ongeplande reis. Je begint te reizen op een pad vanaf het moment dat je geboren wordt tot het moment dat je sterft. Ik vergelijk het met Dorothy in "The Wizard of Oz" naar aanleiding van de yellow brick road, maar obstakels langs de weg afgeschrikt haar eindbestemming. Heb je ooit "Blind Man ';;; s Bluff" spelen wanneer je een kind was? Je doel was om een andere persoon te taggen door rond te rennen zonder uw gezichtsvermogen. Zorg moest worden genomen, zodat je niet zou ;;; t reis of lopen in een levenloze objecten. Toen ik trouwde Rev.
Raymond Sewell in 1986, begon ik een reis naar het onbekende. We brachten onze levens in de bediening, zonder te weten waar het leven ons zou nemen. We wisten alleen dat ons huwelijk was "tot de dood jullie scheidt". Onze reis duurde vele omwegen. Er waren tijden dat we de jeugd pastors die we deelden leuke en gelukkige momenten met die we hielden: rolschaatsen, concerten, Six Flags, parades, school gebeurtenissen, en in de zomer kamp. Iedereen verheugde zich bij de geboorte van mijn twee baby's in 1988 en 2000. We deelden onze gelukkige momenten met familie en vrienden langs de reis.
Er waren ook omwegen te overwinnen: Moeilijk mensen om te gaan met de financiële en stress op het werk, mijn lange pijnlijke reis van bijna dood, het verplaatsen van de ene plaats naar de andere, en drie miskramen. Daarna, in juli 2005, kwam de laatste hindernis, die we couldn ';;; t veroveren, ongeacht hoeveel gebeden en steun die we ontvangen van mensen die ons heeft liefgehad. Het ';;; naam was alvleesklierkanker. Het was mijn dochter ';;; s Spring Break, en ik geladen Bethany en mijn 4-jarige zoon Timothy in het busje te gaan bezoeken oma en opa.
Ray had die pijn al enkele weken, maar elke test deden ze kwamen negatief terug. Men dacht dat was te wijten aan stress, gebrek aan slaap, of nervositeit sinds hij had veel problemen in de kerk werden we pastor. De artsen zetten hem op de slaap medicatie en milde pijnstillers, maar de pijn bleef erger. Omdat ik zag geen onmiddellijk gevaar, mij en de kinderen gingen op onze Spring Break reis. Als ik had geweten hoe ernstig het was, zou ik niet zijn gegaan.
Toen ik een week later terugkwam, pijn Ray's was bijna ondraaglijk.
Hij zou de hele nacht zitten op de bank met zijn opgesteld om zijn borst knieën. Ik maakte een aantal telefoontjes en de huisarts besloten om nog een test, een galblaas echografie te doen. De resultaten toonden aan dat zijn galblaas volkomen afg