Het irriteert me geen einde als mensen me vragen wat ik ben bezorgd over of wat maakt me verdrietig. Het is ongeveer hetzelfde als vragen een diabeticus waarom hij zich slecht voelt wanneer zijn suiker te laag of hoog. Voor een diabetespatiënt, de alvleesklier creëert en regelt insuline. In de hersenen, maar je moet klieren die chemische stoffen produceren, zoals serotonine.
Vergeef de grimmige analogie maar voor degenen onder u die de film The Green Mile hebt gezien, kunt u zich herinneren dat het karakter van Tom Hanks repeteert het proces voor het uitvoeren van een executie in de elektrische stoel. Op een gegeven moment gaan ze een kleine, droge spons en dompel het in een emmer water. Zij plaatsen de spons op het hoofd van de gevangene en plaats dan een elektrode over de spons. Dit is onder andere, een humane daad, want zonder het water de elektriciteit zou de gevangene niet heel snel koken en.
Het water staat de elektronen stromen over de kleine gaten in de spons. Op dezelfde manier als met de menselijke hersenen, serotonine maakt elektrische impulsen of synapsen plaatsvinden tussen neuron receptoren. Om een lang verhaal kort te maken. Als uw fysieke klier produceert onvoldoende serotonine, dan is uw hersenen moeite heeft gelukkig of goed voelen. Dat kan helpen verklaren depressie en manische een beetje, maar hoe zit het met angst. Serotonine is de belangrijkste hormoon dat zowat alle anderen creëert in je hersenen.
Er is een reactie genaamd de vecht-of vluchtreactie syndroom.
Het is wanneer je lichaam wordt geconfronteerd met een plotselinge uitdaging en je hersenen moet snel beslissen om te blijven en omgaan met de situatie of lopen voor bescherming. Als u een diabeticus teveel insuline gaf dan kunt u triggeren allerlei gekke reacties, wat vergelijkbaar is met vechten of vluchten. Ik heb gezien diabetici praten alsof ze dronken of met wanen. Ik heb gezien dat ze precies doen alsof ze hadden angstaanvallen. Het zou stompzinnig om hen te vragen wat er mis was te zijn, waarom ben je zo gek op dit moment, is iets wat je dwars zit. Dit gaat.
Ik ging naar school met een diabeticus die een episode in de klas een dag gehad. Hij sprak onzin om de leraar die over te schoppen hem uit de klas was toen ze besefte dat hij had problemen met zijn diabetes. Ik kon vertellen dat zelfs wanneer ze erachter wat er mis is dat de leraar was nog steeds proberen te kalmeren was. Hij was boos over wordt gesproken als dat en niet in staat om iets aan te doen.