Client-Centered Therapy. Er is een hele school van denken rond de notie van empathie voor zijn cliënt.
Carl Rogers 'Client-Centered Therapie (CCT), ontwikkeld in de jaren 1940 en 1950 en later omgedoopt tot Persoon-Centered Therapie, was de stichtende beweging in de humanistische school psychotherapieën. Het leunt zwaar op het begrip "onvoorwaardelijk positief verband" dat een therapeut voor zijn cliënt dient aan te tonen.
Rogers 'overtuiging was dat mensen van nature de neiging om te bewegen in de richting van persoonlijke groei en genezing als alleen toegestaan in de gelegenheid, en dus de voornaamste doel van de therapie moet zijn dat spontaan proces mogelijk maken door het bevorderen van een comfortabele, niet-oordelende omgeving en tonen "het grootste respect en wat betreft "voor de klant. De belangrijkste van de taken van de therapeut is om te luisteren en proberen te begrijpen hoe de dingen zijn vanuit het oogpunt van de klant.
CCT is een non-directieve benadering waarin het gunstige effect van de therapie wordt verondersteld om voortvloeien uit het vermogen van een cliënt te voelen geaccepteerd en gewaardeerd, dat op het kader van een juist bevorderd therapeutische relatie. Het is de relatie zelf, als voorbeeld voor wat andere relaties in het leven van de persoon kan worden als dat instrumenteel symptomen iemands verlichten beschouwd.
Het is een eenvoudige maar krachtige filosofie, en hoewel de meeste moderne therapeuten (waaronder ikzelf) stelt een meer eclectische aanpak van psychotherapie, tekenen wat het beste werkt vanuit verschillende disciplines en oordeelkundig toepassen van de verschillende principes en tactieken om individuele gevallen op basis van het vermogen van de patiënt om te profiteren van een bepaalde techniek, geloof ik dat de Rogeriaanse principes van onvoorwaardelijke positieve verband, empathie en openheid elke psychotherapeutische relatie moet ten grondslag liggen.
Het is een solide, en ik denk dat nodig basis van waaruit om verder te gaan en op te bouwen.
Op een kanttekening, de tegengestelde ideologie van de tijd was het behaviorisme, een experimentele aanpak die noties van introspectie afgewezen en benaderde de psychologie op