Er is niemand die kan bij mij en niet worden beïnvloed in een of andere manier , vorm, of vorm door mijn depressie. Ik heb gezien vrienden en geliefden wierp me opzij, omdat de effecten op hen waren ook geweldig. Ik ga op, wensen en hoop dat er iemand buiten de familie die in staat zijn om mijn depressie te weerstaan zal zijn, maar diep van binnen, ik weet dat is geen realiteit, maar een droom.
Ik pijn mensen om me heen en ik wil niet dat iemand dat onderwerp. Ik deze wereld ingevoerd alleen, en ik zal alleen vertrekken.
Ik kan niet echt geliefd, omdat ik presenteren een nep-persoonlijkheid te verbergen wat er in zit, en het is dat de persoonlijkheid die anderen verliefd op, ik niet. Hoe kan iemand houdt iets dat stierf lang geleden.
Ik had het geluk aan iemand die echt mijn hart gestolen voldoen. Ze gaf me een blik op wie ik vroeger was en maakte me er allang vergeten, dingen die ik had nooit gedacht dat ik zou weer te voelen voelen.
Zoals mijn depressie verergerde, kon ik de gevolgen al te zien, en op dat moment was nog maar het begin, zoals het gezegde luidt "De stilte voor de storm." Ik wist dat de gevolgen voor haar zou alleen maar erger, en ik kon het niet verdragen om te zien dat gebeuren, dus ik laat haar gaan. Ik had nooit gedacht dat ik ooit zou voelen mijn hart weer te breken, maar die dag, het verbrijzelde, en die dag, en voor de dagen afterwords, ik nogmaals voelde de tranen, en echt begrijpen hoe eenzaam mijn leven zou zijn.
En toen ik mijn laatste adem, zal ik alleen haar ogen en haar glimlach te zien, en ik zal alleen haar haar lach, en dat zal ik lachen.
Ik zal blijven lopen deze eenzame weg tot de dag komt dat ik genoeg kracht om het te beëindigen. Ik kan nu al het gevoel dat het steeds dichterbij. De suïcidale gedachten hebben gerijpt op een manier dat er weinig kans op falen als de tijd komt.
De pijn die ik voel van binnen maakt me ziek. Ik kan niet slapen zonder medicatie, en het neemt alle energie die ik moet opstaan en verlaat mijn huis.
Niemand te zien is me, ik ben een schaduw allang vergeten en genegeerd. Niemand neemt kennis van mij tenzij ik stap voorwaarts. Dit is slechts een kleine glimp van mijn wereld. Er is zoveel dat ik niet weet hoe om woorden te brengen. Ik ben verloren, ik ben vergeten, ik ben onopgemerkt,