Dus begon ik mezelf afzonderen in mijn slaapkamer, hetzij door het lezen, slapen of zitten in de voorkant van de computer na schooltijd spelen van computerspelletjes. Ik had niet het gevoel dat ik werd aanvaard of wilde door iedereen, zelfs degenen die ik dacht dat mijn vrienden. Dingen die gebeurd dat ik heb geklikt, maar niet pas later op. Ik had niemand zich te wenden tot en geen manier om woorden op wat ik ging door, wat er mis was met mij te zetten.
Ik wist niet eens wie om te gaan, wist ik dat ik zou moeten zeggen mijn ouders, maar wisten niet wat hen te vertellen, buiten mijn ouders Ik wist niet dat die me zou kunnen helpen of hoe. Dus ging ik proberen om te gaan met alles wat er in mij, in een poging om het allemaal uit te zoeken, en proberen te achterhalen hoe ik kon iemand te laten weten dat er iets mis was, die mij tot mijn tweede roep om hulp, die ik zullen bespreken in het volgende hoofdstuk.
Ik ben er zeker van dat veel merkte er iets mis was met de manier waarop ik handelde en de manier waarop ik gekleed, hoewel het normale kleding, het was allemaal zwart de hele tijd. Echter, niemand mij ooit benaderd om te zien of er iets mis was, wat leidde tot een sterkere gevoelens die niemand echt verzorgd, en slechts leek dat gevoel versterken omdat niemand ooit gevraagd.
Ik begon te denken dat ik misschien meer nodig direct te zijn, maar hoe? Wie moet ik gaan en wat moet ik zeggen of doen? Op twaalf jaar heb ik niet de antwoorden hebben, zou ik snel draaien dertien en dingen leken alleen erger te worden. Vroeger was ik vraag me af waarom niemand ooit gevraagd of ik was ok. Ik begon te waardeloos, ongewenst, onopgemerkt, en vergeten te voelen; maar ik had om door te gaan naar voren, maakt niet uit hoe donker dingen in mijn leven, is er altijd een klein licht van de hoop, dat ik in staat om stevig vasthouden aan om door te gaan zijn geweest.
Ik wist niet t verwacht dat mijn vrienden om te weten wat te doen of om te kunnen om iets te doen, want dat ik overgelaten aan volwasse