De weg naar de Mt. Banahaw uitlopers was ruw en smal in 1994. Voor de tijdloze romantische dat ik was, was er niets op aarde dat ik dacht was een geschenk zo kostbaar als trekking de zeven kilometer lange onverharde weg naar Barangay Bugon. Aan beide zijden van de weg na het verlaten van de Sariaya nationale weg was een zee van zonnebloemen onder een vroege ochtendhemel. Puntjes op de zonnebloemen waren fruit beladen guave bomen. Ik zou de vruchten rechtstreeks kiezen uit de bomen voor mijn ontbijt op de weg.
Natuurlijk zou ik 's ochtends koffie en bruin brood voor het verlaten van het huis op 3:30 in de ochtend om 4:00 uur de bus naar Lucena maar guavevruchten rechtstreeks uit de boom voorzien van een ander soort van "high" - dat soort gevoel dat maakt u terug naar de tijd spelen als je een kind. Dat de energie die uit het geheugen van de kindertijd kwam creëerde een instant hemel.
Trekking de smalle weg en denken van het helpen beschermen Mt. Banahaw tegen roofdieren was de tintelende muziek in mijn bewustzijn.
Dezelfde muziek gaf me de energie om te genieten van de krekels spuit de bomen met de kleine spuit uit hun billen. Riet op de snelweg - zowel hard en zacht, steentjes van verschillende vormen die leek halfedelstenen alleen dat ze waren allemaal grijs, de ochtendmist en al de ochtend geluid weven rond me - al deze maakte de zeven kilometer lange tocht deed ik elke maandagochtend toen een tocht van liefde. Mijn knieën waren sterk en mijn geest was robuust. Hetzelfde gevoel van een goede lichamelijke gezondheid en mijn ijver om mensen te mobiliseren om een zes-baans snelweg die Mt.
zou vernietigen te stoppen Banahaw stroomde in dezelfde rivier van mijn bewustzijn.
Mijn knieën waren sterk als mijn collega's en ik probeerde een survival tocht naar het binnenste deel van de beroemde berg. Een survival tocht betekende dat we hadden niets met ons als we beklommen de berg, behalve de bereidheid te halen elke eetbare vruchten en bladeren op onze weg rond de berg. Wanneer uw gewrichten gezond zijn en je dromen zijn wilde niets maakt je bang voor honger en gevaar. Het was in de berg die ik geleerd over wilde tomaten.
Ze zijn tomaten, behalve dat ze zeer klein en worden verondersteld voor vogels. Het was goed om te denken als een birdfor tijd. Ik keer terug naar het geheugen van Banahaw wanneer ik ben geneigd om op te geven mensen wanneer tijden zijn ruw.
Nu is mijn knieën moeten een beetje vriendelijkheid van de slijtage die seizoenen rese